De Drieling

Jayden                         Jayson                            Djalychia

Dit zijn onze kinderen. Het is een drieling waar we uiteraard natuurlijk heel trots op zijn en gelukkig mee zijn. Ja, wie is dat niet met zijn kind? Maar een drieling is natuurlijk dan wel extra bijzonder want zoveel drielingen zijn er niet in Nederland. Tweelingen hoor je vaker maar een drieling komt sporadisch voor. Natuurlijk ga je mijn kinderen veelvuldig zien tijdens mijn reportages en met de komst van hen zal ik ook meer op kinderattracties letten want waar je eerder zo aan voorbij liep moet je nu wachten want de kindjes willen vast draaien. En zo niet, dan ram ik het er wel in! Draaien zullen ze :) Natuurlijk zullen ze ook veelvuldig zwemmen, in achtbanen zitten, rodelen en elk oudjaar met legaal vuurwerk spelen. Kortom, de leuke feitjes zet ik hier op een rij.

Het verhaal voor de bevalling:

21 februari 2011, De dag dat we te horen kregen dat ik eindelijk zwanger was. Yesss!!! Ik was zwanger, een paar weken later 24 maart 2011 had ik mijn eerste echo en daar bleken 2 vruchtjes rechts te zitten. Maar ik zag en voelde links ook nog wat zitten en zeiden ze "Nee, mevrouw dat is nog een vruchtzakje die weg moet gaan" 31 maart 2011 een week later kreeg ik mijn bevestiging. Ja inderdaad er zat nog een vruchtje. Zwanger van een drieling was wel even schrikken. 3 stuks, haha maar op de echo was te zien dat het derde vruchtje een week achter lag op de anderen 2 vruchtjes. Mijn behandelende arts was er absoluut niet blij mee meerlingenzwangerschappen zijn erg risicovolle zwangerschappen. Zeker bij een drieling en dat hebben we geweten!

Omdat het derde vruchtje een weekje achter lag op de anderen twee moest ik een echo laten maken in Maastricht. Dit omdat het ziekenhuis van Sittard dit niet aandurfde en in Maastricht zijn ze er in gespecialiseerd in meerlingzwangerschappen. In Maastricht hebben we diverse echo's gehad bijna iedere week maar we werden er niet vrolijker van. In Sittard zeiden ze dat de kleinste zich niet zou ontplooien. Nou dat was dus inmiddels wel gebeurd en in Maastricht zeiden ze dat hij de 500 gram niet zou halen. Bij 500 gram is een kind levensvatbaar. Maar daarmee heb je dan ook alles gezegd. Onze kleinste zoon heeft de 500 gram dik gehaald maar emotioneel ga je wel er aan onderdoor. Elke dag onzekerheid maar iedere echo bleef onze kleine zoon groeien. Op Donderdag 11 augustus 2011 kregen we te horen dat onze kleinste baby niet meer verder groeide. Dus toen kregen wij 2 keuzes.

1. Niets doen en naar huis gaan. Mocht er wat gebeuren met de kleinste in de buik dan moesten we het zo laten als het was.  De kleine zou dan dood in mijn buik blijven zitten om de groei van de anderen twee niet te belemmeren.

2. Opnemen, rijpingsspuiten zetten en de kinderen met zijn drieën geboren laten worden.

Bij beide keuzes stonden de artsen achter ons alleen werd er wel heel veel procenten genoemd. 80% kans was er dat mijn kinderen gehandicapt geboren zouden worden, Als ik voor keuze 2 zou gaan. Keuze 1 had ik 60% kans op gezonde kinderen maar dan zou mijn kleinste overlijden. En geen enkele moeder zal een kind laten sterven in haar buik dus koos ik voor keuze 2. De artsen hebben nog gesprekken gevoerd met mij en we zijn over de kinderafdeling gelopen om te laten zien hoe de kindjes daar bij lagen. Het was een treurig gezicht. Al die kleine hummeltjes in moeilijke posities. Elk kind mankeerde wel iets. De één had last van zijn darmen, de andere van zijn longetjes en weer een ander was gehandicapt. Het is echt zwaar om zoiets te zien maar het weerhield me niet van mijn keuze. Ik wilde voor mijn 3 kinderen gaan

Ziekenhuis Maastricht:

Ik heb uiteindelijk 3 weken in het ziekenhuis gelegen tot verbazing van elke zuster en arts. Iedereen had daar verwacht dat ik na mijn rijpingsspuiten vrijwel direct zou bevallen maar dat bleef uit. 3 lange weken in het ziekenhuis. Mijn man moest gewoon nog werken en natuurlijk heeft hij deze website waar hij ook nog de deur voor uit moest. Gelukkig heeft die toch wat ritten afgeblazen zodat hij meer bij mij kon zijn. Maar het was een zware eenzame tijd. Natuurlijk was mijn familie, vrienden er veel en mijn schoonfamilie maar die hebben ook hun eigen leven en werk. Toch mag ik niet klagen met mijn familie en vrienden want ze zijn er toch heel vaak voor mij. Echt fantastisch, ik kan geen betere familie en vrienden wensen!

Vrijdag 02-09-2011 met 29 weken en 5 dagen brak me het water van Djalychia en Jayden. Jayden, het jongentje wat zich niet zou ontplooien. Die geen 500 gram zou worden, die er eigenlijk niet eens geweest zou zijn, enfin. Om 18.20 zijn onze drie spruitjes geboren

Djalychia  37,5 cm en 1315 gram

Jayden 35 cm en 910 gram

<Jayson 40 cm en 1660 gram

(Is ook de volgorde van geboorte)

Ze zijn geboren met een keizersnede want een Drieling krijg je bijna niet op een normale manier. In paniek naar de operatiekamer maar mijn man was nog aan het werk. Hij kwam zo snel mogelijk naar Maastricht. Alleen stond die in de file voor Maastricht. Heel erg stressen was het maar hij kwam precies op tijd. Mijn ruggenprik werd gezet en nadat kwam hij gelukkig binnen. De operatie begon en ze sneden mijn buik open. Dit ging zo snel, binnen een mum van tijd waren ze alle 3 ter wereld. Djalychia als eerste. Die mocht ik even een seconden bekijken en en werd vervolgens helemaal onderzocht. Daarna kwam Jayden, die huilde niet. Maar de broeder kon me gelukkig vertellen dat hij gewoon leefde en ademden. Als laatste onze Jayson, die kwam ook al huilend ter wereld. Mijn man kon naar de kinderen lopen en bracht mij verslag uit. Ik kon helaas niet op staan want ze moesten mij nog dichtmaken. Dus al wachtend lag ik daar. Het dichtmaken duurde nog langer dan openmaken. Dat was zo gepiept maar dichtmaken duurde toch al snel zo´n 20 minuten. Lange minuten waren dat want ik wist niet hoe het met mijn kinderen ging. Mijn man vertelde af en toe wel wat maar het stelt je toch niet gerust.

Vervolgens moest ik nog naar de recovery. Daar heb ik ik nog een uur moeten liggen en daarna werd ik naar mijn kinderen gereden. Eindelijk! Nu kon ik mijn kinderen pas goed bekijken. Ja, bekijken want ze lagen in de couveuse en je mag ze niet eruit nemen. Ook als moeder niet. We kregen direct een gesprek met de waarnemend kinderarts. Eindelijk konden ze wel wat positiefs nieuws melden. De kinderen ademden zelf en hadden dus geen beademing nodig. Alles functioneerde goed en deed het. Tenminste tot hoever ze het konden zien. Natuurlijk kreeg je weer een bak ellende er achteraan over de "risico´s" Inmiddels ben ik veiligheid/risicomoe. Weer een kansberekening en wat voor ellende je niet kon krijgen. Bacteriën konden ze krijgen en ontstekingen. Je wordt er gewoon niet vrolijker van

Mijn hele zwangerschap is onzeker geweest terwijl je normaal gesproken altijd zou moeten genieten van een zwangerschap, enigste keer dat ik genoot was als ik mijn kleintjes voelde trappelen in mijn buik. Uit eindelijk is er tijdens mijn zwangerschap niets ernstigs gebeurd. Gelukkig niet en ik begrijp dat de artsen hun risico´s moeten melden maar je wordt er heel depressief van

Na de bevalling werd ik al snel ontslagen uit het ziekenhuis en moesten we naar een Ronald McDonaldshuis. Echt een schitterend initiatief en elke keer dat wij nu bij Mc Donalds zijn gooien we wat geld in het potje want ze hebben daar ons echt goed geholpen. Een Ronald Mc Donaldhuis is een hotel dat naast een ziekenhuis ligt en daar kun je als ouders slapen zodat je vlakbij je kinderen bent. Maar feitelijk zit je de hele dag op de afdeling bij je kinderen. De kinderen brachten het goed door op de afdeling in Maastricht. Wel kleine dingen waar ze niet onderuit konden komen zoals een lamp. Daarmee worden ze niet geel en NCPAP dat is ondersteuning van de beademing. Niet te verwarren met een echte beademing het lijkt een beetje op wat oude mensen hebben met zo´n luchtfles. Dan krijg je in je neus 2 slangetjes en daarmee ondersteunen ze het ademhalen.

Djalychia en Jayson zijn helemaal in orde maar bij ons kleine mannetje is een oogje niet van volgroeid en wordt dat goed in de gaten gehouden. Omdat hij klem heeft gezeten in mijn buik kan hij zijn beentjes niet goed strekken en zet hij een voetje scheef. Ze noemen dat een kikkerhouding. Inmiddels is het oogje gewoon volgroeit maar ook daar kregen we te horen dat Jayden blind kon raken aan één oog. Je wordt er ondertussen best moe van want uiteindelijk is dat dus ook goed gekomen. Gelukkig maar naar onze mening vertellen artsen net iets teveel. De beentjes zijn nog niet goed maar als dat alles is. Er zijn meerdere kinderen die een spreidbeugel gehad hebben. Misschien kunnen we het met alleen therapie nog oplossen. Ook heeft Jayden last van een navelbreuk en een liesbreuk. Beide is niet fijn maar hij heeft er gelukkig geen last van. Beide oorzaken zullen later ook verdwijnen. Dus we gaan er vanuit dat het een kerngezonde jongen wordt.

Jayson mocht na een weekje couveuse al gelijk naar een warmtebedje en kreeg precies met 35 weken zijn eerste flesje. Djalychia en Jayden hebben in Maastricht alleen nog in de couveuse gelegen. Tot 22 september, toen mochten we al naar Sittard onze eigen stad. We waren net nog geen 3 weken daar. Bij het afscheid nemen van de artsen werd ons al snel duidelijk dat dit voor hun ook een wonder was. Want meestal bij drielingen gaat het toch fout. Het is echt een unicum dat het bij ons zo goed en snel is gegaan

Ziekenhuis Sittard:

Aangekomen in Sittard bezetten wij daar de halve kinderafdeling. Er kwamen meteen 3 kinderen en op een afdeling waar er maar een stuk of 15 kunnen liggen is dat veel. Djalychia mocht vrijwel direct naar een warmtebedje in Sittard. Na een paar weekjes volgde Jayden ook. Jayden blijft ons zorgenkindje en hij zal voorlopig nog wel achter blijven. Djalychia drinkt inmiddels ook uit de fles en onze kleine pieterman drinkt zijn flesjes nu ook leeg. In Sittard ging eigenlijk alles van een leien dakje. Ze gingen rustig en gestaag als maar vooruit. Natuurlijk zit de angst en spanning er nog in dat het fout zou kunnen gaan maar het kwam uit eindelijk allemaal goed.

Vrijdag 21 Oktober zouden Djalychia en Jayson naar huis mogen maar dit ging even anders dan geplant. Ze deden het erg goed en inmiddels was Jayson al 1935 gram en Djalychia 1765 gram. Maar ze moesten nog een inenting krijgen en die verliep niet zoals verwacht. Ze werden beide flink ziek en mochten daarom dus niet naar huis. De eerste echte tegenslag. Normaliter zouden kinderen er niet ziek van worden maar uitgerekend Jayson en Djalychia reageerde beide erg heftig op die spuit. Jayden daarin tegen had nergens last van. Maarja, die mocht nog niet naar huis omdat hij nog aan de monitor lag. Op zo´n monitor kunnen ze alles zien. Zuurstof in het bloed, hartslag enz. Die schakelen ze alleen uit als de doktoren er over eens zijn dat ze echt het zelf kunnen. Enfin, na een week mochten ze gelukkig als nog naar huis!

Thuis:

We hebben samen met z´n alle toch echt heel veel geluk gehad. En wij zijn daarvoor ook erg dankbaar! Want voor hetzelfde geld hadden we nu een dood kind gehad en 2 gehandicapte. Procentueel hadden we daar meer kans op. Gelukkig is dat ons allemaal bespaard gebleven en zijn we met ze alle gezellig thuis. Het was een heftige periode die emotioneel heel veel van ons verlangde. Het is niet niets wat je allemaal te horen krijgt en niemand kan je zekerheid geven. We zijn beide samen 20 jaar ouder geworden in 7 maanden. Want in de tussentijd zijn we ook nog verhuisd dat is ook nog tussen neus en lippen gebeurd. Maar met een dubbel gevoel nemen we afscheid van deze tijd. Aan de ene kant was het een kuttijd maar het had nog erger gekund!

Thuis aangekomen was het flink wennen voor ons beide want zo was je met z´n 2 en nu ben je met z´n 5. Het is zwaar maar we slaan ons hier wel doorheen. We zouden wel moeten want niemand die je helpt. Wel onze dierbaren en familie maar de overheid doet helemaal niets voor je. Waar je vroeger nog geld kreeg en hulp met huishouden zo krijg je anno 2011 helemaal niets. Zelfs aan je afval hebben ze geen boodschap. Als je 80 bent en incontinent krijg je korting op je afvalbak maar voor kinderen geldt dat niet. In Sittard-Geleen moet je namelijk per kilo betalen voor je afval en je begrijpt dat als je 3 kinderen hebt je bak snel vol zit. Ook Pampers bijvoorbeeld kan niet helpen. Ze willen wel maar mogen het niet van de overheid. Je mag in dit land geen mensen sponsoren. Maar verzekeraars mogen wel contracten maken met ziekenhuizen waardoor wij verplicht worden naar een bepaald ziekenhuis te gaan. Belachelijk, maargoed. Wat doe je eraan. Gelukkig is mijn man heel creatief. Hij maakt het wel weer de overheid zijn probleem. Tenslotte worden dit later ook 3 belastingbetalertjes

De eerste weken moesten we de kinderen 7 voedingen per dag geven en dat is dus inclusief de nachtvoeding. Dat hebben we gelukkig niet lang hoeven te doen want na een paar weekjes hoeven ze s´ nachts niet de fles. Heerlijk en wat een geluk hebben we daar ook weer mee. Nu doen we om 0.00 de laatste fles en dan lig je zo´n ongeveer 1.00 s´ nachts in bed. De eerste begint dan rond zo´n 6.30 weer te kwaken voor eten. Ook hiermee hadden we het slechter kunnen treffen. Ze drinken daarbij de flesjes vrij rap iedere keer op. Binnen een half uur hebben ze meestal wel hun flesje leeg. Maar er is altijd wel elke dag eentje die er langer over doet. We hebben er tenslotte 3. Ook hebben we gelukkig geen huilbaby´s. Nee, het is zwaar maar op het moment wel de gelukkigste ouders van de wereld!

Inmiddels zijn weer een paar weken verder en de kinderen hebben hun inentingen allemaal weer gehad. Gelukkig reageerde ze er niet zo heftig op als toen in het ziekenhuis maar ze werden wel een beetje ziek. Buiten dat is er weinig te vertellen behalve dan dat ze flink gegroeid zijn:

Djalychia 4143 gram

Jayson 4275 gram

Jayden 3465 gram

 Je ziet het, ze gaan hard! Het is nog steeds zwaar maar dat zal de komende 2 jaar wel zo blijven dat is iets waar we aan moeten gaan wennen. Gelukkig heeft de vader met zijn werkgever ideale tijden kunnen regelen waardoor die maar 3 dagen per week hoeft te werken. Echt mooi dat zijn werkgever daar ook in mee gaat want niet elke werkgever doet zo iets. Echt heel fijn van hem en dat verlicht mij natuurlijk ook een stuk. Want die extra handen heb ik thuis echt hard nodig. Heel vaak komt mijn familie me helpen maar soms ben ik ook helemaal alleen en is mijn man werken. Dan zie ik het eventjes niet meer zitten. Soms voed ik de kinderen alle 3 tegelijk maar vaker doe ik ze dan omstebeurt en dan ben je toch snel al zo´n 1,5 uur bezig. Als je dan met de laatste klaar bent kun je bewijze van spreken met de eerste weer beginnen. Eigenlijk is het meer dan een fulltime baan. Want het huishouden moet ook nog even tussendoor gedaan worden.

Jayden heeft weer oogcontrole gehad gelukkig goed nieuws ons zoontje zijn rechter oog is genezen. Net voor de kerst hebben de kindjes alle 3 weer hun inentingen gehad zodat ze weer up-to-date waren. De eerste kerst met onze kindjes. We hebben ze toen ook gewogen.

Jayden 3600 precies rond

Djaychia 4125

Jayson 4350

Kerst gevierd met onze families. Met de kerst viel het ons op dat de kleintjes als maar meer gecontroleerd lachen. Jayson schatert het zelfs tegenwoordig het uit. Jayden lacht nog het minste maar dat komt zeker goed. Zeker in de morgen als hij zijn eerste flesje moet krijgen lacht die non-stop. Zoveel dat die niet eens begint aan zijn flesje. Tijdens de kerst hebben we ook familiefoto's genomen met Opa en Oma's

Natuurlijk nog een trotse moeder. Haar eerste kerst met haar kindjes

En paps er ook nog even bij

Oud & nieuw ging ook vlekkeloos. Pappa is nogal dol op vuurwerk maar van al dat geknal van paps hadden ze geen last. Ze sliepen er gewoon lekker door heen. Ze zijn slapend het nieuwe jaar in gegaan. Om ze nu uit hun rust te halen terwijl ze niet weten wat er aan de hand is vonden wij ook zo zielig. En misschien vielen ze niet meer in slaap als het buiten zo'n lawaai was. Dus we hebben ze om 0.00 laten liggen

-2012-

  08-01-2012 hebben onze drie spruitjes voor het eerst fruithapje gegeten, wat een gesmul en gesmak was dat, haha Djalychia en Jayden vonden het gelijk lekker maar Jayson trok een lipje van: nou, vind ik dit nu lekker of niet? Ook krijgen ze alle drie tandjes, het lijkt wel of ze alles elkaar nadoen.

Op het Consultatiebureau zijn we weer gewogen. En helemaal nagekeken. Alles was piekfijn in orde!

Djalychia 4650 gram en 56,5 cm lang

Jayden 4095 gram en 51,5 cm lang

Jayson 4860 gram en 56 cm lang

 Inmiddels is het 8-3-2012. We hebben een drielingstoel laten maken omdat de kindjes nu toch wel groot genoeg zijn om zo'n beetje te kunnen gaan zitten. Ook moeten we langzamerhand met papjes en potjes voeding gaan beginnen. Dus hebben we dit mirakel in elkaar gezet. ;) :) :) Wat een beest! Hij is anderhalf meter breed en 60cm ofzo diep. Maar wel leuk zeg nu zelf?!

Djalychia 5,52 & 62 cm

Jayden 5,22 kg & 58 cm

Jayson: 6,25 Kg & 62,5 cm

Djalychia groeit het minst snelst en moet dus echt beter gaan drinken want dat doet ze nog niet goed. Jayden groeit in verhouding het hardst. En Jayson is eigenlijk gewoon een normaal kind. Toch hebben ze moeite met de flesjes opdrinken waar je af en toe een beetje radeloos van wordt. Doktoren zeggen dat ze zoveel voeding MOETEN hebben maar je krijgt het er gewoon niet in. Je kunt wel door blijven pushen maar dan geven ze over. Ze zijn gelukkig voor het grootste gedeelte wel van hun krampjes af. Al met al gaat het redelijk, het is en blijft gewoon natuurlijk wel zwaar maar we zetten door! Niet dat er een andere keuze is ;)